هدف: ارزیابی میزان موفقیت داکریوسیستورینوستومی آندونازال به صورت مکانیکال و عوارض آن طی پیگیری یکساله. روش و مواد: براساس یک مطالعه آینده نگر، 65 مورد انسداد مجرای اشکی بینی مراجعه کننده به بیمارستان فارابی بین ماه های فروردین تا مهر 1380، با میانگین سنی 33.3 سال و میانگین طول مدت بیماری 3.9 ماه، تحت عمل داکریوسیستورینوستومی به روش آندونازال قرار گرفتند. شایع ترین شکایت بیماران، اشک ریزش همراه با ترشحات موکوسی چرکی بوده است. تکنیک عمل عبارت بود از انجام یک استئوتومی بین مخاط بینی و کیسه اشکی از طریق بینی، بیماران پس از عمل به مدت یکسال پیگیری شدند. نتایج: موفقیت عمل براساس فقدان شکایت از اشک ریزش همراه با باز بودن مجرای اشکی در شستشو (Irrigation)، پس از 6، 9 و 12 ماه به ترتیب 73.8، 70.7 و 70.7 درصد تعیین گردید. خونریزی از بینی پس از عمل در مقابل درد در روزهای اول و دوم به ترتیب 23.1 درصد در برابر 64.1 درصد و در روزهای سوم تا هفتم به ترتیب 3.1 درصد در برابر 20.3 درصد بدست آمد. در 29.2 درصد موارد تورم واکیموز دور اربیت مشاهده گردید. استنتاج: داکریوسیستورینوستومی آندونازال به روش مکانیکال موفقیتی بیش از سایر روش های داکریوسیستورپنوستومی آندونازال دارد. علیرغم آنکه میزان موفقیت تجربه ما بسیار نزدیک به آمار تجارب جهانی می باشد، ولی این روش به اندازه روش کلاسیک داکریوسیستورینوستومی اکسترنال موفقیت آمیز نیست و توصیه نمی شود لااقل در بیمارانی که اسکار پوستی در آنان از نظر زیبایی اهمیتی ندارد، جایگزین گردد. مهمترین مزیت این روش عدم پیدایش اسکار ناشی از برش پوستی است.

مقدمه: اشک ریزش از مهم ترین مشکلات بیماران چشم پزشکی بوده و انسداد اولیه مجرای نازولاکریمال علت اصلی آن در بالغین است. داکریوسیستورینوستومی (DCR) درمان جراحی این بیماری است که دو روش خارجی و اندونازال (میکروسکوپی و آندوسکوپی) دارد و نوع آندوسکوپی تهاجم کمتری داشته و بدون زخم جراحی بر صورت انجام می شود.هدف: مقایسه نتایج و عوارض این دو روش در درمان انسداد اولیه مجرای نازولاکریمالمواد و روش ها: این مطالعه بصورت توصیفی مقایسه ای در سال های 1389-1387 و در بیمارستان امیرالمومنین رشت انجام شد. 91 بیمار (88 زن و 3 مرد) که در دو گروه خارجی (46 نفر) و آندوسکوپیک (45 نفر) جراحی DCR شدند، به مدت 12-6 ماه پی گیری و نتایج در هر گروه ارزیابی شد. بهبود نیافتن اشک ریزش، بروز داکریوسیستیت، مشاهده انسداد محل استئوتومی یا ندیدن رنگ فلورسئین داخل بینی حین آندوسکوپی به عنوان سنجه های شکست جراحی در نظر گرفته شد. نیز متوسط زمان خروج فلورسئین در دو گروه سنجیده شد. نتایح با نرم افزار SPSS17 تجزیه و تحلیل و سطح معنی داری کوچک تر یا مساوی 05.0 در نظر گرفته شد.نتایج: میزان موفقیت در کل اعمال جراحی 3.92 درصد، در گروه خارجی 5.93 درصد و در گروه آندوسکوپیک 1.91 درصد بود (p=0.672) متوسط نمره معیار مقایسه چشمی (VAS) برای بهبود اشک ریزش در دو گروه خارجی و آندوسکوپیک 8 بود. میانگین مدت مشاهده ماده رنگی در گروه خارجی و آندوسکوپیک به ترتیب 21.3±26.7 و 10.4±12.1 ثانیه بود (P-0.05).نتیجه گیری: میزان موفقیت داکریوسیستورینوستومی آندوسکوپیک با خارجی تفاوتی نداشته و به نظر عملکرد پمپ اشکی در روش اندوسکوپی بیشتر حفظ می شود و در ضمن نبود اسکار، تهاجم و عوارض کمتر از دیگر محاسن این روش است.

هر ساله تعداد زیادی از بیماران با مشکل اشک ریزش مزمن یا حاد به پزشکان مراجعه می نمایند که تعدادی از اینها تحت عمل جراحی داکروسیستورینوستومی (DCR) اکسترنال قرار می گیرند. این عمل با یک برش پوستی در ناحیه کانتوس داخلی و آناستوموز مخاط بینی و ساک لاکریمال انجام می شود (3 و2) میزان شکست این روش حدود 15- 3% می باشد (1) که قسمت اعظم آن ناشی از عدم دید کافی آناتومی داخل بینی توسط جراح در حین عمل است(1). استفاده از آندوسکوپ در عملD.C.R دو مزیت دارد: 1- از برش پوستی و اسکار آن جلوگیری می شود. 2- دید کافی برای آناتومی داخلی بینی می دهد (5 و 1) احتمال موفقیت روش اندوسکپیکDCR را 86-82% در نظر گرفته اند(3). هدف از مطالعه مقایسه موفقیت (شامل عوارض و بهبودی) دو روش اندوسکپیDCR و اکسترنالDCR است که علاوه بر تکمیل مطالعات قبلی، یک روش جدید را که به خصوص در شهر اصفهان ناشناخته مانده است، به جراحان معرفی می کند و راه را برای بررسیهای بیشتر در این مورد خواهد گشود، چرا که عمل اندوسکپیDCR در اذهان پزشکان به عنوان روشی غیرقابل دسترسی و گران قیمت (به علت استفاده از لیزر(YAG در نظر گرفته می شود در حالی که در این مطالعه به جای استفاده از لیزر گران تر، از ساکشن کوتری و فور سپس استفاده شده است. جهت جمع آوری داده ها از چک لیست هایی استفاده شد که توسط پزشک معاج تکمیل می شد. مجریان طرح تعداد 43 نفر در هر یک از گروهها (کلاً 86 مریض) را تحت عملDCR به طریق اندوسکپیک و اکسترنال قرار دادند. روش نمونه گیری غیراحتمالی و آسان بود. طبق نتایج به دست آمده، مشخصات دموگرافیک، طول مدت علائم شکایات بیمار و طول مدت خونریزی حین عمل و عوارض حین عمل در کنار اشک ریزش و رگورژیتاسیون و خونریزی یک هفته پس از عمل بین دو گروه مقایسه شد که تفاوت معناداری در موارد مذکور وجود نداشت، در حالی که مقایسه درد یک هفته پس از عمل در دو گروه نشان داد که در جراحی آندوسکپی به طرزی معنادار، درد کمتری نسبت به روش اکسترنال گزارش شده است (P<0.001). در بررسی سه ماه پس از عمل از نظر بازماندن مجرای اشکی و اشک ریزش تفاوت بین دو گروه معنادار نبود ولی رگورژیتاسیون در روش اندوسکوپی به طور معناداری کمتر از روش اکسترنال بود (Pv<0.013). رضایت بیمار در روش اندوسکپی 89% و در روش اکسترنال 84% برآورد شد که اختلاف از لحاظ آماری معنادار نبود ولی پیرامون وجود اسکار در صورت، 95.8% از بیماران تحت جراحی اندوسکوپی و تنها 12.3% از بیماران تحت جراحی اکسترنال از اسکار رضایت داشتند که اختلاف موجود از لحاظ آماری معنادار بود (Pv<0.001). هیچ یک از بیماران دچار عارضه کوتاه مدت یا دراز مدت آشکاری نشدند. لذا می توان در نظر گرفت که میزان بهبودی عملDCR به روش اندوسکپی نه تنها کمتر از روش جراحی اکسترنال نیست بلکه با توجه به نبود اسکار در بسیاری از موارد که بیمار ترجیح دهد، مناسبتر خواهد بود.

هدف: گزارش یک مورد نشت مایع مغزی - نخاعی (CSF) هنگام داکریوسیستورینوستومی (DCR) در بیمار مبتلا به سندرم موبیوس و دارای سابقه مننگوآنسفالوسل.معرفی بیمار: بیمار، خانم 12 ساله مبتلا به سندرم موبیوس است که در بدو تولد، به دلیل مننگوآنسفالوسل، تحت جراحی قاعده جمجمه توسط جراح مغز و اعصاب قرار گرفته بود و 10 و 12 سالگی، به دلیل انسداد مجاری اشکی، در مرکز لبافی نژاد تحت جراحی DCR سمت چپ و سپس سمت راست قرار گرفت. بیمار حین جراحیها دچار نشت CSF شد که به خوبی کنترل گردید. نتیجه گیری: در مواردی که سابقه جراحی و ضربه در ناحیه اطراف ریشه بینی وجود دارد، در صورت نیاز به جراحی دستگاه اشکی؛ چشم پزشک باید از نظر برخورد با نشت مایع مغزی - نخاعی و درمان آن، آمادگی داشته باشد.

هدف: جهت انجام داکریوسیستورینوستومی رویکردهای گوناگونی وجود دارد. هدف ما ارزیابی نتایج رویکرد عمل داکریوسیستورینوستومی به کمک لیزر دیود در درمان انسداد دیستال سیستم لاکریمال بوده است. بیماران و روش ها: در فاصله خرداد سال 1380 تا خرداد سال 1381 در بیمارستان خاتم الانبیا (ص) تعداد 19 مورد داکریوسیستورینوستومی ترانس کانالیکولار به کمک لیزر بر روی 17 بیمار انجام گرفت. متوسط سن این بیماران  36.4±8.47سال (محدوده 25 تا 35) و نسبت زن به مرد 13 (76%) به 4 (24%) بود. درگیری سیستم اشکلی در 8 بیمار در سمت راست و در 7 بیمار در سمت چپ و در 2 بیمار دوطرفه بود. عمل جراحی در این بیماران تحت بیهوشی عمومی صورت گرفت. پس از متسع کردن پونکتوم های فوقانی و تحتانی، یک فیبر لیزر دیود با دیامتر 600 میکرون و نوک هرمی شکل از طریق پونکتوم تحتانی به داخل حفره لاکریمال فرستاده شد. یک آندوسکوپ بینی 4 میلیمتر، 30 درجه به داخل بینی وارد گردید. این آندوسکوپ امکان مشاده پرتوی لیزر را از ورای دیوار استخوانی حفره لاکریمال فراهم می آورد به طوری که پروب لیزر در محل صحیح قرار گیرد. استوما با لیزر دیود ایجاد شده و به کمک پالسهای کم انرژی بزرگ تر شد. سپس یک لوله سیلیکونی حداقل 12 هفته در محل باقی گذارده شد. نتایج: از 17 بیمار، درگیری 2 بیمار به صورت دو طرفه بود. میانگین زمان پیگیری بیماران 7.79 ماه و محدوده آن بین 5 و 12 ماه بود. از 19 عمل انجام شده 4 مورد دچار عود شدند. میزان موفقیت کلی در این بیماران 78.9% بود. در این بیماران به جز چهار مورد عود، هیچگونه عارضه خاصی در حین یا در دوره پس از عمل مشاهده نشد. نتیجه گیری: داکریوسیستورینوستومی ترانس کانالیکولار به کمک لیزر دیود زمانی که همراه با آندوسکوپی اینترانازال انجام می شود روشی ساده، کم خطر و بدون ایجاد اسکار است. باز کردن ساک لاکریمال از داخل به خارج، خطر آسیب حرارتی ناشی از لیزر به محتویات اربیت را به حداقل می رساند زیرا جهت و مسیر پرتولیزر به دور از اربیت است. در کل، این روش با روش های اکسترنال و اندونازال قابل مقایسه بوده و هر چند میزان موفقیت آن کمی از روش های مذکور کمتر است ولی با گذشت زمان و تجربه بیشتر و اصلاح معایب موجود، شاهد افزایش میزان موفقیت و در نتیجه افزایش روز افزون استفاده از این روش خواهیم بود.

سابقه و هدف: با توجه به گزارش های متفاوت از میزان شکست در جراحی داکریوسیستورینوستومی (DCR) و تاثیر میتومایسین (MMC) C حین این نوع جراحی ها و به ویژه محدودیت این نوع تحقیقات در موارد DCR مجدد، تحقیق حاضر به منظور تعیین اثر MMC در میزان موفقیت عمل جراحی DCR مجدد طی سال های 1376-78 در بیمارستان لبافی نژاد انجام پذیرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی 20 چشم از 20 بیمار با تشخیص ابتدایی داکریوسیستورینوستومی ناموفق قبلی انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه 10 نفره )گروه میتومایسین C و گروه کنترل( تقسیم شدند. عمل جراحی DCR مجدد در دو گروه به طور یکسان انجام شد با این تفاوت که در گروه میتومایسین C یک اسفنج آغشته به MMC به غلظت 0.4 میلی گرم در میلی لیتر به مدت 10 دقیقه در بین محل آناستوموز و استئوتومی گذاشته شد. بیماران یک هفته، یک ماه، سه ماه و 6 ماه بعد از عمل معاینه و از نظر علایم اشک ریزش بررسی شدند. شستشوی سیستم تخلیه اشک در ماه سوم و ششم انجام پذیرفت و نتایج موفقیت عمل در دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: دو گروه از نظر سن و مدت پی گیری یکسان بودند. هر دو گروه حداقل به مدت 6 ماه پی گیری شدند. یک بیمار از گروه اول و یک بیمار از گروه دوم اشک ریزش داشتند ولی در هر دو مورد در شستشوی سیستم تخلیه اشکی، مایع به راحتی به داخل نازوفارنکس وارد شد و موفقیت عمل در دو گروه 100 درصد بود (P<0.0000) و اختلافی بین دو گروه یافت نشد.نتیجه گیری: استفاده از میتومایسین C حین عمل جراحی در موارد کریوسیستورینوستومی مجدد تاثیری بر روی موفقیت عمل ندارد. تحقیق روی نمونه های بیشتر را نیز توصیه می نماید.

سابقه و هدف: دردهای مکانیکال شانه، کمر و زانو از شایع ترین بیماری های سیستم عضلانی اسکلتی می باشند که برای درمان آنها از داروهای ضدالتهابی و فیزیوتراپی استفاده می شود. از آنجایی که اثر ورزش در درمان این گونه دردها کاملا مشخص نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر ورزش در درمان دردهای مکانیکال شانه، کمر و زانو انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی در طی سال های 83-85 در 450 نفر از بیمارانی که به علت دردهای مکانیکال شانه (150 نفر)، کمر (150 نفر) و زانو (150 نفر) به کلینیک ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی بابل مراجعه نموده بودند انجام گرفت. به بیماران آموزش های لازم جهت بی دردی و کاهش درد داده شد و به آنها توصیه گردید که هر روز به مدت یک ساعت بر حسب علاقه ورزش های هوازی مثل شنا، پیاده روی، تندروی، دویدن، دوچرخه سواری انجام دهند. بیماران هر دو ماه یکبار و در طی یکسال و نیم پیگیری شدند و میزان پاسخ به درمان در هر سه گروه مقایسه گردید.یافته ها: میانگین سنی بیماران با درد شانه 22±36، درد کمر 28±41 و با درد زانو 25±48 سال بود. متوسط شروع درد تا مراجعه در بیماران با درد شانه 45±83، درد کمر 80±93 و درد زانو 30±48 روز بود. ورزش هوازی باعث بهبودی کامل درد در 80% بیماران با درد شانه، 88% بیماران با درد کمر و 73.3% با درد زانو گردید. میزان درمان در بیماران با درد کمر بطور معنی داری بیش تر از دو گروه دیگر بود (p=0.03).بحث و نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که ورزش هوازی در درمان دردهای مکانیکال موثر می باشد. لذا نهادینه کردن ورزش به ویژه از نوع هوازی باید در جامعه، به عنوان یک اصل در پیشگیری از دردهای شایع اسکلتی- عضلانی مورد توجه قرار گیرد.

ذرات ناشی از التهاب می تواند در سیستم لاکریمال تجمع حاصل کرده و به توده کوچکی به صورت داکربولیت تبدیل شود. در این موارد تنها برداشتن سنگ باعث درمان کامل بیمار نمی شود زیرا انسداد مجرای نازولاکریمال و داکریوسیستیت مزمن که باعث ایجاد داکریولیت شده اند باقی می مانند. انجام داکریوسیستورینوستومی مکمل درمان داکریولیتیازیس است. با ابداع اندوسکوپهای غیر قابل انعطاف جدید و استفاده روزافزون آنها در جراحی های بینی و سینوس، رویکرد اندونازال به ساک لاکریمال در دهه اخیر پذیرش قابل قبولی یافته است. در این میان لیزر نیز به کمک جراحی اندوسکوپیک آمده و به کارآیی آن افزوده است. در این مقاله بیماری 39 ساله با سابقه اپی فورا و ترشح چرکی از کانتوس مدیال معرفی می شود که با استفاده از رویکرد اندوسکوپیک اندونازال و به کمک لیزر داکریولیت خارج گردید و داکریوسیستورینوستومی با موفقیت انجام گرفت.

قاعده جمجمه به دلیل پیچیدگی های وسیع آناتومیک و وجود عناصر عصبی-عروقی از چالشی ترین بخش های بدن انسان در آموزش، یادگیری و درمان پاتولوژی های آن بوده است. با پیشرفت تکنیک های جراحی در سه دهه اخیر خصوصاً در رخداد تحولی بزرگ در دسترسی و انجام جراحی های کم عارضه تر به روش آندوسکوپیک آندونازال در سطح دنیا، دانشگاه های بزرگ کشور نیز تلاش نموده اند تا همگام با مراکز معتبر دنیا این تکنیک های نوین را در درمان بیماران به کار گیرند. نتایج موفق مراکز معتبر جهانی بیانگر نیاز به انجام این جراحی ها به صورت تیمی و مشترک به ویژه با همکاری نزدیک جراحان مغز و اعصاب و متخصصان گوش، حلق، بینی (زیرشاخه رینولوژی) می باشد. در این راستا با همکاری مشترک این دو رشته در بیمارستان امام خمینی (ره) تهران در طی 10 سال گذشته بیش از 1000 جراحی آندوسکوپیک قاعده جمجمه انجام شده است که در این گزارش اهمیت و دستاوردهای آن به صورت مستند ارائه شده است.

هدف: تعیین نتایج داکریوسیستورینوستومی (DCR) با لوله سیلیکون در بیماران مراجعه‏کننده به بیمارستان امام حسین (ع) شهر تهران طی سال های 80-1378.روش ثژوهش: تحقیق به روش بررسی داده‏های موجود انجام شد. ثرونده همه بیمارانی که به علت انسداد مجرای اشکی تحت جراحی DCR با لوله سیلیکون قرارگرفته بودند مورد مطالعه قرار گرفت. سن، جنس، چشم مبتلا، مدت ثیگیری، شکایت اولیه، علت احتمالی، روش تشخیص، سابقه DCR قبلی، مدت پیگیری و عوارض حین و بعد از عمل بیماران بررسی و ثبت گردیدند. موارد بدون اشک‏ریزش و ترشح چرکی و باز بودن مجرا، موفقیت عمل تلقی شدند. میزان موفقیت عمل و نقش عوامل مرتبط با میزان موفقیت و نسبت شانس (OR) آن تعیین شد و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: از 77 بیمار مطالعه شده، 53 بیمار (69 درصد) زن و 24 بیمار (31 درصد) مرد بودند. ابتلای زنـــان تقریبا 2/2 برابر مردان بود. سن بیماران 3/19 9/45 سال و نمای سنی (mode) بین 30 تا 40 سال بود. بیش‏ترین شکایت بیماران را اشک‏ریزش (56 درصد) و بیش‏ترین عامل احتمالی را داکریوسیستیت حاد یا مــزمن به میزان 44 درصد تشکیل می دادند. شایع ترین ‏آزمایش تشخیصی به کاررفته، فشار بر روی کیسه اشکی (49درصد) بود. میزان موفقیت جراحی به طور کلی 68 درصد بود که با افزایش سن، بیش‏تر می‏شد و در بیماران با علت احتمالی داکریوسیستیت افزایش می‏یافت.نتیجه‏گیری: DCR با لوله سیلیکون یک جراحی موفقیت‏آمیز است که نیاز به پیگیری بلند‏مدت ندارد. عوارض عمل جزیی و رضایت بیماران بالاست. با توجه به عدم موفقیت کامل، بررسی علل عدم موفقیت و نیز برای بررسی تاثیر واقعی لوله سیلیکون بر روی موفقیت DCR، انجام کارآزمایی بالینی به منظور مقایسه دو روش DCR با لوله سیلیکون و بدون آن توصیه می شود.